In aangelegenheden die door de grondwet aan de wetgever zijn voorbehouden geldt een principieel verbod op de delegatie door de wetgever aan de Koning. Volgens de heersende rechtspraak kan de wetgever daarop enkel een uitzondering maken wanneer hij zelf de essentiële elementen van de aangelegenheid regelt en de delegatie voldoende nauwkeurig formuleert.

Indien de wetgever daarenboven essentiële elementen van voorbehouden aangelegenheden aan de uitvoerende macht wil delegeren, is een uitdrukkelijke en ondubbelzinnige machtiging vereist en moet worden voorzien in een spoedige bekrachtiging van de besluiten op grond van die machtiging worden uitgevaardigd en in sommige gevallen worden nog bijkomende voorwaarden vereist. Volgens de rechtspraak van het GH ( Zie o.m.  Grondwettelijk Hof, nr. 88/2004, 19 mei 2004, B.7.2;  Grondwettelijk Hof, nr. 143/2005, 21 september 2005, B.3.2;  Grondwettelijk Hof, nr. 186/2005, 14 december 2005, B.7.2.;  Grondwettelijk Hof 83/2008 van 27 mei 2008, B.5.2 .) die ook de afdeling wetgeving toepast, kan worden aanvaard dat wanneer de wetgever/decreetgever zich in de onmogelijkheid bevindt om zelf alle essentiële elementen van een aangelegenheid vast te stellen omdat de inachtneming van de parlementaire procedure hem niet ertoe in staat zou stellen met de vereiste spoed te handelen om een doelstelling van algemeen belang te verwezenlijken, hij de Koning/regering ertoe machtigt zulks te doen op voorwaarde dat die machtiging uitdrukkelijk en ondubbelzinnig is en dat de door de Koning/regering genomen maatregelen door de wetgevende macht worden onderzocht binnen een relatief korte termijn vastgesteld in de machtigingswet.

Zie ook: Formele beginselen van behoorlijke regelgeving > Regelgeving op het juiste niveau > Regeling bij decreet