Als een tekst of rechtsgrond wordt opgeheven, zijn er drie mogelijkheden voor de uitvoeringsbesluiten:

1° De uitvoeringsbesluiten ontlenen geen rechtsgrond aan een nieuwe tekst. De uitvoeringsbesluiten van de opgeheven tekst kunnen niet meer worden toegepast. Ze moeten uitdrukkelijk opheffen worden door de steller van de tekst.

Om de rechtszekerheid onmiddellijk te waarborgen, hoeft niet op de steller van de uitvoeringsbesluiten gewacht te worden. De nieuwe tekst kan de uitvoeringsbesluiten zelf opheffen, samen met de oude tekst waarop ze gegrond zijn.

2° De uitvoeringsbesluiten ontlenen wel rechtsgrond aan een nieuwe tekst. De steller van de besluiten hoeft niets te doen. De besluiten kunnen gewoon gehandhaafd worden. Ze hoeven niet gewijzigd te worden alleen omdat de basistekst gewijzigd is.

3° De uitvoeringsbesluiten ontlenen onvoldoende rechtsgrond aan de nieuwe tekst aangezien maar een aantal bepalingen van de besluiten er rechtsgrond aan ontlenen. In de nieuwe tekst kan worden bepaald dat de besluiten bij wijze van overgangsregeling van kracht blijven. Het is dan wel raadzaam te verduidelijken dat ze van kracht blijven tot ze door de steller ervan worden opgeheven. Zonder beperking in de tijd kan een nieuwe wetgevende tekst immers zo geïnterpreteerd worden dat hij de bestaande besluiten impliciet tot wetgevende teksten maakt, die de uitvoerende macht bijgevolg niet mag wijzigen of opheffen. De bestaande besluiten moeten zo snel mogelijk effectief worden opgeheven, gelijktijdig met het uitvaardigen van nieuwe uitvoeringsbesluiten.